افسانه «شوراله»

شوراله

«شوراله» (Shurale) یکی از شخصیت های افسانه ای مردمان تاتار و باشقیر اهل روسیه است. مردمان جمهوری های تاتارستان و باشقیرستان مسلمان سنی هستند.
«شوراله» مردی است جادوگر مانند، با انگشتان خیلی بلند، تک شاخی روی سرش و بدنی پر از پشم که در جنگل زندگی می کند و مردم را گول زده و طعمه هایش را تا سر حد مرگ قلقلک می دهد. روستاییانی که در جنگل گم می شوند و احتمال می دهند کار «شوارله» بوده، باید لباسشان را در بیاورند و برعکس بپوشند و کفش های چپ و راست را جا به جا کنند تا از شر «شوراله» خلاص شده و راهشان را پیدا کنند.
فراموش نکنید که روستاییان برای جمع آوری چوب زیاد به جنگل می رفتند و اتفاقا یکی از شیطنت های معروف «شوارله»، دزدیدن تبر است.

مجسمه «شوراله» و تبرزن در شهر کازان (قازان)، پایتخت جمهوری تاتارستان

«شوراله» مایه بسیاری از داستان ها و افسانه های محلی بوده. از جمله «عبدلله توقای» (Gabdulla Tuqay) شاعر ملی تاتارستان، منظورمه ای بر آن نوشته و «فرید یارولین» (Farid Yarullin) آهنگساز تاتار در سن ۲۶ سالگی (۳ سال قبل از مرگش در جبهه های جنگ جهانی دوم) بر اساس همین منظومه، باله بسیار مشهور «شوراله» را نوشته که به دفعات در بهترین سالن های تئاتر روسیه و دنیا به اجرا درآمده است.

خلاصه داستان باله «شوراله» به این شرح است:
«شوراله» دختری بالدار به نام «سوییمبیکه» (Syuimbike) را طعمه خود می کند و آن قدر او را قلقلک می دهد که تمام پرهایش می ریزد. شکارچی جوانی به نام «علی باتیر» (Ali-Batyr)، دختر را نجات داده و با او ازدواج می کند.
بعد از مراسم ازدواج، «شوراله» همه پرهای «سوییمبیکه» را بر می گرداند و دختر با وجود همه عشقش به «علی باتیر»، پرهایش را به تن کرده و به سمت آسمان ها پرواز می کند.

در آسمان، «شوراله» کلاغ های سیاه را به طرف دختر بالدار می فرستد تا او را به آشیانه اش بکشانند. در این زمان، «علی باتیر» آشیانه «شوراله» را به آتش می کشاند ولی خودشان هم بین آتش گیر می کنند.

«علی باتیر» پرها را به «سوییمبیکه» می دهد و اصرار می کند که پر بکشد و برود. اما «سوییمبیکه» پیش «علی باتیر» می ماند و پرهایش را به آتش می اندازد. با این کار، آتش به سرعت فروکش می کند و هر دو سالم و سلامت به زندگی عاشقانه خود ادامه می دهند.

باله «شوراله» – تئاتر مارینسکی، سنت پترزبورگ